همانطور که در مقاله ی قبلی در مورد نوزاد نارس و راه های پیشگیری از آن را  صحبت کردیم اکنون به آموزش و نحوه ی مراقبت از این نوزادان می پردازیم.
هنگامی که نوزاد زیر هفت و یا شش ماه به دنیا بیاید نوزاد نارس تلقی می شوند
این نوزادان ممکن است مشکلات سلامتی سختی را داشته باشند و معمولا مدت زمان زیادی را در بیمارستان بستری شوند.
و خوشبختانه با پیشرفت های علمی جدید امروزه بیشتر این نوزادان با شرایط خوب به آغوش خانواده می روند.
و معمولا این نوزادان در یک یا دو سال اول تولد عقب افتادگی های رشد از زمان تولد را جبران میکنند.

‌مشخصات ظاهری نوزادان نارس

معمولا وزنی کم، پوستی حساس،شفاف و حتی چروکیده و مایل به قرمز دارند که علت این ظاهر کم بودن لایه چربی زیر پوستی آنها یا همان چربی قهوه ای است.
وظیفه چربی قهوه ای گرم نگه داشتن بدن نوزاد میباشد و کرک های زیادی بر بدن انها دیده میشود.

از آنجا که ریه ها آخرین اندام جنین اند که رشد میکنند معمولا نوزادان نارس مشکلات تنفسی دارند.
‌گاهی اندامهای جنسی این نوزادان کامل رشد نکرده است و ممکن است بیضه های نوزاد پسر نارس در شکم مانده باشد و یا لبه های آلت نوزاد دختر کاملا شکل نگرفته باشد.
سیکل خواب آنها بیشتر از سایر نوزادان میباشد.گاهی ناخن ها نیز رشد نکرده اند.

تست میزان نارسی

تست تشخیصی بالارد نیز یک تست بدون سوزن و با روش عکسبرداری است که برای تشخیص میزان نارس بودن نوزادان توسط پزشک نوزادان یا پرستار انجام میگیرد
و میزان نارس بودن نوزاد ثبت میشود.
این تست به نوزاد برای میزان رشد هر یک از ۱۳ موردی که به سیستم عصبی ماهیچه‌ای و رشد فیزیکی تقسیم شده‌اند، امتیازی بین صفر تا چهار می‌دهد.
این آزمایش بعد از ۲۴ تا ۴۸ ساعت تکرار می‌شود.

دسته بندی نوزادان نارس
نوزادان نارس از نظر زودرس بودن به چند دسته تقسیم می شوند:

1-نوزادان نارس دیر رس: این نوزادان بین ۳۴-۳۷ هفته متولد میشوند. نوزادانی که بین هفته های ۳۴-۳۷ بارداری به دنیا می آیند نیز نسبت به دیگر نوزادان نارس در  معرض خطرات کمتری هستند.
وزن این دسته معمولا بین ۲۰۰۰تا۲۷۰۰ گرم می باشد و ظاهری ظریف تر از نوزادان نارس دارند.
نوزادان دیر رس همچنین خطر ابتلا به مشکلات سلامتی مثل مشکلات تنفسی و مشکلات تغذیه و زردی دارند ولی نسبت به سایر نوزادان نارس شرایط بهتری دارند.
و معمولا با سینه مادر تغذیه میشوند و در موارد شدید با لوله معده تغذیه میشوند. معلولیت در این نوزادان دیده نمیشود و رشد مغزی مناسبی در سن ۳۵هفته به بالا دارند.

2-نوزادان نسبتاً نارس: این نوزادان بین هفته های۳۲-۳۴ بارداری متولد میشوند و نسبت به نوزادان نارس دیگر از ریسک معلولیت کمی برخوردار هستند
و وزن تقریبی آنها در بدو تولد ۱۴۰۰تا ۲۲۵۰گرم می باشد. معمولا مشکلات تنفسی قابل درمانی دارند و با اکسیژن درمانی بهبودی پیدا میکنند و سپس میتوانند با سینه مادر تغذیه شوند.
اگر در این گروه مشکلات تنفسی شدید باشد لازم است با دستگاه کمک تنفسی حمایت شوند و سپس با لوله تغذیه میشوند، بعد از تغذیه با لوله شیر خوردن با سینه را میتوانند انجام دهند.

3-نوزادان خیلی زودرس

این نوزادان بین هفته ۲۷-۳۱ بارداری متولد میشوند، اگر چه ظاهر شبیه به سایر نوزادان دارند اما با وزنی بین ۸۰۰تا ۱۵۰۰ گرم  هستند.
احتمال معلولیت در این دسته کمتر از نوزادان زیر ۲۸هفته میباشد و بیشتر این نوزادان نیاز به دستگاه حمایت تنفسی و تزریق سورفکتانت به داخل ریه دارند.
آنها مکیدن ضعیفی دارند و نوزادانی که قادر به مکیدن هستند نیازمند زمان بیشتری برای شیردهی می باشند در غیر این صورت برای تغذیه از طریق لوله تغذیه استفاده می شود.
وزنگیری این نوزادان بسیار اهمیت دارد و برای همین موضوع در بیشتر این نوزادان از تغذیه با لوله استفاده میشود.
بعضی از این نوزادان نیازمند تغذیه وریدی بوده و سیکل خواب، بیداری دارند و گریه میکنند،
رفلکس هایی مانند: گرفتن و رفلکس مورو که حرکات سریع شبیه به تشنج است در این نوزادان دیده میشود.

4-نوزادان بسیار نارس: این نوزادان در سن کمتر از ۲۸هفته بارداری متولد میشوند و تعداد این دسته از نوزادان بسیار کم میباشد.
به راحتی دچار مشکلات سلامتی میشوند و وزن تولد این گروه معمولا کمتر از ۱۰۰۰ گرم است.
ظاهر بسیار ضعیف به همراه  قوام عضلانی بسیار کم و حرکتهای محدودی دارند
همچنین شبیه به جوجه پرنده پوستی پر کرک دارند و ظاهر پوستشان قرمز، چروکیده و نرم دارند. معمولا مژه ها و ابروها ی این نوزادان رشد نکرده اند،
که به دلیل ظاهر ظریف، باعث نگرانی والدین میشود. تمامی این نوزادان نیازمند حمایت با دستگاه تنفسی و سورفکتانت و مراقبت های ویژه نوزادان میباشند.
‌مهارتها و سیستم های بدن این نوزادان به میزان کافی رشد نکرده و این نوزادان نمیتوانند هم زمان ببلعند و بمکند و نفس بکشند،
در نتیجه تا تکامل این مهارتها آنها با تغذیه وریدی  و سپس تغذیه از طریق لوله معده حمایت میشوند.
گریه این نوزادان ضعیف میباشد و بیشتر عمر خود را در خواب سپری میکنند.
نوزادانی که زیر ۲۶هفته متولد میشوند معمولا زنده نمیمانند و آنهایی که در سن بالای ۲۶هفته متولد میشوند دوره طولانی در بیمارستان سپری میکنند.
لازم به ذکر است که شرایط بدنی هر نوزاد متفاوت میباشد.

مراقبت های ویژه از نوزاد نارس

نوزادان نارس بعد از تولد بلافاصله به بخش مراقبت ویژه منتقل میشوند و در محفظه انکوباتور نگه میدارند تا او از هر نوع عفونت، سرما و سایر مشکلات حفظ شوند.
هوای انکوباتور مرطوب میباشد که از خشکی پوست آنها پیشگیری میکند.
همزمان که نوزاد در دستگاه انکوباتور هستند با دستگاهای تنفسی حمایت میشود.
و در واقع نوزاد شما در تمامی ساعات تحت نظارت پرستاران میباشد و علائم حیاتی او بررسی  میشود.
در این بازه زمانی که کودک تحت مراقبت ویژه میباشد شما با حضورتان و لمس کردن و صحبت کردن با نوزادتان به رشد بهتر او کمک میکنید.

بهترین ماده غذایی برای تمامی نوزادان به خصوص نوزادان نارس شیر مادر است.
شیر مادر با داشتن آنتی‌ بادی‌ نوزاد را در برابر عفونت‌ها حمایت می‌کند.
مواد مغذی در آغوز مادر باعث فعال سازی سیستم گوارشی نوزاد می شود همچنین ماده DHA برای رشد مغز، چشم و اعصاب نوزاد ضروری است.
بهتر است بدانید:
که نوزادان نارس در بدو تولد شیر دریافت نمیکنند بلکه تلاش برای درمان آنها میباشد و بهتر است تغذیه ی کودک با شیر مادر انجام شود.
معمولا  شیر اولیه را با سرنگ مخصوص و یا لوله معده به او میدهید.با بهبودی کامل نوزاد نیز تلاش میشود که نوزاد با سینه مادر تغذیه شود.
مکیدن معمولا در هفته ۳۶بارداری شروع میشود اما نوزادان نارس با بزرگتر شدن و رشد بهتر در بخش مراقبت ویژه این توانایی را زودتر کسب میکنند.
در صورتی که مادری شیرکافی ندارد پزشک تغذیه با شیر خشک و مکمل را شروع میکند.